ಬ್ಲಾಗೋದಯ

ನನ್ನ ಬ್ಲಾಗಿನಲ್ಲಿ ಪ್ರಪ್ರಥಮವಾಗಿ ಪ್ರಕಟಿಸಲು ಅತ್ಯಂತ ಸೂಕ್ತವಾದ ಲೇಖನವೆಂದರೆ ಪ್ರಾಯಶಃ ಇದೇ ಇರಬಹುದೇನೋ.. ನಾನು ಬ್ಲಾಗು ಶುರು ಮಾಡಲು ಕಾರಣ ಮತ್ತು ಸ್ಫೂರ್ತಿ ನನ್ನ 'ಬೇಸರ' ಎಂದರೆ ಖಂಡಿತ ತಪ್ಪಾಗಲಾರದು. ನನ್ನ ಬೇಸರಿಕೆಯನ್ನು ಕಳೆಯಲು ಇದು ತುಂಬಾ ಸಹಕಾರಿಯಾಯಿತಲ್ಲದೆ, ನನ್ನ ಹವ್ಯಾಸವನ್ನು ನನಗೆ ಮರಳಿಸಿದೆ. ಅದಕ್ಕೋಸ್ಕರ ಈ ಬ್ಲಾಗಿಗೆ ಆರಂಭದಲ್ಲೇ ಧನ್ಯವಾದವನ್ನು ತಿಳಿಸುತ್ತೇನೆ. ಬ್ಲಾಗೋದಯ ನನ್ನ ಬ್ಲಾಗಿನ ಜನ್ಮ ಕಥೆ. ನನ್ನ ಬ್ಲಾಗ್ ಹುಟ್ಟಿದ ಕಥೆಯನ್ನು ನಿಮಗೆ ಹೇಳುತ್ತೇನೆ ಕೇಳುವಂಥವರಾಗಿ...

ಕಾಲೇಜಿನ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಸದಾ ಓದುವುದು, ಓದುವುದಕ್ಕಿಂತಲೂ ಓದುತ್ತಿರುವ ಹಾಗೆ ನಟಿಸುವುದು.. ಹರಟೆ ಟೀಕೆಗಳಲ್ಲೇ ವ್ಯರ್ಥ ಕಾಲ ಹರಣ ಮಾಡುವುದು ಇದೇ ನನ್ನ ದಿನಚರಿಯ ಬಹುಮುಖ್ಯ ಭಾಗವಾಗಿತ್ತು. ಆಮೇಲೆ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಸೇರಿದೆ. ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ ಮೇಲೆ ಕೇಳಬೇಕೆ? ನನ್ನ ಅಮೂಲ್ಯ ಸಮಯವೆಲ್ಲ ಅತ್ತ ಕೆಲಸದಲ್ಲೂ ಅಲ್ಲದೆ ಇತ್ತ ಮನೆಯಲ್ಲೂ ಅಲ್ಲದೆ ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಟ್ರಾಫಿಕ್ ಜಾಮ್ ನಲ್ಲೆ ಕಳೆದು ಹೋಗುತ್ತಿತ್ತು. ಈಗ ಮದುವೆಯಾಗಿ ಅಮೆರಿಕೆಗೆ ಬಂದ ಮೇಲೆ ದಿನವೆಲ್ಲ ಖಾಲಿ ಖಾಲಿ. ಸಮಯವೆಂಬೋ ಸಮಯವೆಲ್ಲ ನನ್ನ ಹತ್ತಿರವೇ ಇದೆಯೇನೋ ಅನ್ನಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ನಾನು ನನ್ನ ಜೀವಮಾನದಲ್ಲೇ ಇಷ್ಟೊಂದು ಫ್ರೀಯಾಗಿ ಇದ್ದಿರಲಿಲ್ಲ. ಸಮಯ ಕಳೆಯಲು ಎಲ್ಲ ಸ್ನೇಹಿತರಿಗೆ ಫೋನಾಯಿಸುವುದು, ಅಂತರ್ಜಾಲದಲ್ಲಿ ತಡಕಾಡುವುದು ಹೀಗೆ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಬಾರದ ಕೆಲಸಗಳನ್ನು ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೆ. ಬರೀ ಇದನ್ನೇ ಎಷ್ಟು ದಿವಸ ಮಾಡುವುದು? ಟಿವಿಯಾಗಲಿ ಐಪಾಡ್ ಆಗಲಿ ನನ್ನ ಬೇಸರಕ್ಕೆ ಸರಿಯಾದ ಸಂಗಾತಿಯಾಗಲಿಲ್ಲ. ಬದಲಿಗೆ ಟಿವಿಯಲ್ಲಿ ಬರುವ ಸೀರಿಯಲ್ಲುಗಳು ಶತ್ರುಗಳಾಗಿ ಬದಲಾದವು. ಒಂದು ಸಲ ನನ್ನ ಸ್ನೇಹಿತನಾದ ಹರೀಶ್ ನನ್ನ ಬೇಸರಕ್ಕೆ ಒಳ್ಳೆಯ ಉಪಶಮನವನ್ನು ಕೊಟ್ಟ ಏನೆಂದರೆ.. ಒಂದು ಬ್ಲಾಗ್ ಶುರು ಮಾಡುವುದು. ಕಾಲೇಜಿನ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಹೀಗೆ ಸುಮ್ಮನೆ ಕಥೆ ಕವನ ಅದೂ ಇದೂ ಅಂತ ತುಂಬಾ ಬರೆಯುತ್ತಿದ್ದೆ. ಅದೇ ಹವ್ಯಾಸವನ್ನು ಮುಂದುವರೆಸು ಅದನ್ನೇ ಬ್ಲಾಗಿನಲ್ಲಿ ಪೋಸ್ಟ್ ಮಾಡು ಎಂದು ಹೇಳಿದ. ಸಲಹೆ ಏನೋ ಚೆನ್ನಾಗಿತ್ತು. ನನಗೂ ಕೂಡ ನನ್ನ ಅಭಿರುಚಿಯನ್ನು ಅಭಿವ್ಯಕ್ತಿಗೊಳಿಸಲು ಇದೇ ಸರಿಯಾದ ದಾರಿಎನಿಸಿ ಬ್ಲಾಗ್ ರಚಿಸಲು ಮುಂದಾದೆ. ಗಣಕಯಂತ್ರದ ಜ್ಞಾನ ತುಸು ಕಡಿಮೆ ಇದ್ದುದರಿಂದ ಬ್ಲಾಗ್ ಗೆ ಒಂದು ರೂಪ ಕೊಡುವುದರಲ್ಲಿ ಒಂದು ವಾರವೇ ಬೇಕಾಯಿತು. ಆದರೆ ಅದಕ್ಕೆ ಸರಿಹೊಂದುವಂತಹ ಶೀರ್ಷಿಕೆ ಕೊಡಲು ಒಂದು ತಿಂಗಳೇ ಬೇಕಾಯಿತು. ನನ್ನದೇ ಆದ ಈ ಬ್ಲಾಗಿಗೆ ಒಂದು ಮುದ್ದಾದ ಹೆಸರು ಕೊಡಬೇಕೆನಿಸಿ ಅಂತರ್ಜಾಲದ ಬ್ರಹ್ಮನೆನಿಸಿರುವ ಗೂಗಲ್ ನ ಮೊರೆಹೋದೆ. ಒಂದಷ್ಟು ಒಳ್ಳೆಯ ಶೀರ್ಷಿಕೆ ಸಿಕ್ಕವಾದರೂ ಮನಸಿಗೆ ಸಮಾಧಾನ ತರುವಂತಹ ನನ್ನ ಬ್ಲಾಗಿಗೆ ಇದೇ ತಕ್ಕ ಶೀರ್ಷಿಕೆ ಎನ್ನುವಂತಹ ಹೆಸರು ಅವ್ಯಾವವೂ ಆಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಬ್ಲಾಗಿಗೆ ಹೆಸರಿಡಲು ನನ್ನ ಕನ್ನಡದ ಜ್ಞಾನವನನೆಲ್ಲ ಒರೆಗೆ ಹಚ್ಚಿದೆ. ಈ ನಾಮಕರಣವೆನ್ನುವುದು ಎಷ್ಟು ಕಷ್ಟದ ಕೆಲಸ ಎನ್ನುವ ಅರಿವು ನನಗೆ ಆಗಲೇ ಆಗಿದ್ದು. ಒಂದು ಹೆಸರನ್ನು ಆರಿಸಿಕೊಂಡರೆ ಇನ್ನೊಂದು ಚೆಂದವೆನಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಒಂದು ಹೆಸರನ್ನು ಆಯ್ಕೆ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಅದನ್ನು ಇಡೋಣವೆನ್ನುವಾಗ ಇನ್ನೊಂದು ಅದಕ್ಕಿಂತಲೂ ಸುಂದರವಾದ ಹೆಸರು ಧುತ್ತೆಂದು ಪ್ರತ್ಯಕ್ಷವಾಗುತ್ತದೆ. ಛೇ ಇದೇನಿದು ಬರೀ ಒಂದು ಶೀರ್ಷಿಕೆ ಕೊಡುವುದರಲ್ಲೇ ನಾನು ಸೋತು ಹೋದೆನೆ? ಇನ್ನು ಲೇಖನ ಬರೆದು ಪ್ರಕಟಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವೇ? ಇದೆಲ್ಲ ಆಗದ ಮಾತು ಎಂದೆನಿಸಿ ನನ್ನ ಬ್ಲಾಗ್ ರಚನೆಯ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಪ್ರಾರಂಭದಲ್ಲೇ ಅಂತ್ಯ ಹಾಡಿದೆ. ಸ್ವಲ್ಪ ದಿವಸಗಳ ನಂತರ ಹರೀಶ್ ಮತ್ತೆ ಈ ಬ್ಲಾಗ್ ರಚಿಸುವ ಬಗ್ಗೆ ಪ್ರಸ್ತಾಪ ಮಾಡಿದ. ಅವನ ಮಾತನ್ನು ಹಾಗೆ ತಳ್ಳಿಹಾಕಿದೆನಾದರೂ ಯಾವುದೋ ಮೂಲೆಯಲ್ಲಿ ರಚಿಸಿದ್ದ ಬ್ಲಾಗಿಗೆ ಹೆಸರುಕೊಟ್ಟು ಲೇಖನಗಳನ್ನು ಪ್ರಕಟಿಸುವ ಆಸೆ ಉಳಿದಿತ್ತು. ಒಂದು ದಿನ ಅಡುಗೆ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿರುವಾಗ ನನ್ನ ಕಾಲೇಜಿನ ದಿನಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ನೆನಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದೆ. 'ನೆನಪು' ಎನ್ನುವುದರಬಗ್ಗೆ ಆಶುಭಾಷಣ ಸ್ಪರ್ಧೆಯಲ್ಲಿ ಮಾತಾಡಿ ಬಹುಮಾನವನ್ನೂ ಗಿಟ್ಟಿಸಿದ್ದೆ. ಸರಿ ಎನೋ ನೆನಪಾಯಿತು ನನ್ನ ಬ್ಲಾಗಿಗೆ ಶೀರ್ಷಿಕೆ ಹುಡುಕುತ್ತಿದ್ದೆನಲ್ಲವೆ? ನೆನಪು ಅಂತಲೇ ಹೆಸರಿಡೋಣ ಅಂದುಕೊಂಡು ಲ್ಯಾಪ್ಟಾಪ್ ತೆಗೆದೆ. ಮನಸು ಮತ್ತೆ ಕಾಲೇಜಿನ ದಿನಗಳತ್ತ ಓಡಿತು. ನಾವು ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ತರಲೆಗಳು, ಪರೀಕ್ಷೆ ಬಂತೆಂದರೆ ಅಚ್ಚುಕಟ್ಟಾಗಿ ಒಟ್ಟಿಗೇ ಓದುವುದು, ಪರೀಕ್ಷೆ ಮುಗಿದಮೇಲೆ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಏನಾದರೊಂದು ನೆಪ ಹೇಳಿ ಪ್ರವಾಸಕ್ಕೆ ಹೊರಡುವುದು ಹೀಗೆ... ಲ್ಯಾಪ್ಟಾಪ್ ಆನ್ ಮಡಿದ ತಕ್ಷಣ ನಾನು ಮಾಡುವ ಮೊದಲ ಕೆಲಸವೆಂದರೆ ನನ್ನ ಜಿಮೈಲ್ ಓಪನ್ ಮಾಡಿ ನನ್ನ ಮೇಲ್ ಬಾಕ್ಸ್ ಚೆಕ್ ಮಾಡುವುದು. ಆದ್ದರಿಂದ ಈ ಬಾರಿಯೂ ಆ ಸಂಪ್ರದಾಯವನ್ನು ಮುರಿಯದೇ ನನ್ನ ಇನ್ ಬಾಕ್ಸ್ ನಲ್ಲಿ ಕಣ್ಣು ಹಾಯಿಸಿದೆ. ನನ್ನ ಬಾಲ್ಯ ಗೆಳತಿಯೊಬ್ಬಳಿಂದ ಸಂದೇಶ ಬಂದಿತ್ತು. ಮತ್ತೆ ನನ್ನ ಮನಸು ಶರವೇಗದಿಂದ ಬಾಲ್ಯದತ್ತ ಸಾಗಿತು. ಪ್ರಾಥಮಿಕ ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ನಮಗೆ ಒಂದರಿಂದ ನಾಲ್ಕನೇ ಕ್ಲಾಸಿನವರೆಗೆ ಬಹಳ ಆಸ್ಥೆಯಿಂದ ಕಲಿಸಿದ ಶಕುಂತಲ ಮಿಸ್, ದಿನವೂ ಶುದ್ಧ ಬರಹ (ಕಾಪಿ ರೈಟಿಂಗ್) ಬರೆಯದೆ ಇದ್ದಾಗ ಸಿಗುತ್ತಿದ್ದ ಕಠಿಣ ಶಿಕ್ಷೆ, ಗಾಂಧಿಜಯಂತಿಯ ಶ್ರಮದಾನ ಎಲ್ಲವೂ ನೆನಪಾಯಿತು. ತದನಂತರ ನಾನು ಆರನೇ ತರಗತಿಯಲ್ಲಿ ವಸತಿಶಾಲೆಯಾದ ನವೊದಯಕ್ಕೆ ಆಯ್ಕೆಯಾಗಿ, ನನ್ನ ಇಷ್ಟದ ಶಾಲೆ ಊರು ತಂದೆತಾಯಿ ಎಲ್ಲರನ್ನೂ ಬಿಟ್ಟು ನವೋದಯದಲ್ಲಿ ಐದು ವರ್ಷ ಓದಿದೆ. ಅಲ್ಲಿ ಶಿಸ್ತಿಗೆ ಮೊದಲ ಆದ್ಯತೆ. ನಾವೆಲ್ಲಾ ದಿನವೂ ಗ್ರೇ ಅಂಡ್ ವೈಟ್ ಯುನಿಫಾರ್ಮ್ ತೊಟ್ಟು ಶಾಲೆಗೆ ಹೋಗುವುದು, ಐದು ಚರಣದ ನವೋದಯ ಗೀತೆಯನ್ನು ಆಕಳಿಸುತ್ತಾ ಹಾಡುವುದು, ಗಡಿಯಾರ ಸರಿಯಾಗಿ ಒಂದು ಗಂಟೆಬಾರಿಸುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ತಕ್ಷಣ ತಟ್ಟೆ ಹಿಡಿದುಕೊಂಡು ನಾಮುಂದು ತಾಮುಂದು ಎಂದು ಮೆಸ್ ಹತ್ತಿರಕ್ಕೆ ಓಡುವುದು ಎಲ್ಲವೂ ನೆನಪಾಗಿ ನನಗರಿವಿಲ್ಲದಂತೆಯೇ ನಗು ಬಂತು. ನಮ್ಮ ಈ ನವೋದಯದ ಬಗ್ಗೆಯೇ ಒಂದು ಲೇಖನ ಬರೆಯಬೇಕು ಎನಿಸಿತು. ನನ್ನ ನವೋದಯ ಶಾಲೆಯ ದಿನಗಳನ್ನ ನಿಮ್ಮೊಂದಿಗೆ ಖಂಡಿತವಾಗಿಯೂ ಮುಂದೆ ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ.

ಹೀಗೆ ಸಾಲುಸಾಲಾಗಿ ತೇಲಿ ಬಂದ ನೆನಪುಗಳಲ್ಲಿ ಮೈಮರೆತಿದ್ದ ನನಗೆ ಸಮಯ ಸರಿದದ್ದೇ ಗೊತ್ತಾಗಲಿಲ್ಲ. ನಾನು ಯಾವ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಈ ಲ್ಯಾಪ್ಟಾಪ್ ತೆಗೆದೆನೆಂದು ಕ್ಷಣಾರ್ಧದಲ್ಲಿ ಅರಿವಾಯಿತು. ಮನಸು ಸಿಕ್ಕ ಸಿಕ್ಕಲ್ಲಿ ಹರಿಯುತ್ತದೆ ಅದನ್ನು ಹತೋಟಿಗೆ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವುದೇ ಹರಸಾಹಸ ಅಲ್ಲವೇ? ನನ್ನ ಬ್ಲಾಗಿಗೆ ನೆನಪು ಅಂತ ನಾಮಕರಣ ಮಾಡುವುದೆಂದು ತೀರ್ಮಾನಿಸಿ ಗಣಕಯಂತ್ರದ ಕೀಲಿಮಣೆಯ ಮೇಲೆ ಬೆರಳಾಡಿಸುತ್ತಿದ್ದಂತೆಯೇ ನೆನಪು ಎನ್ನುವ ಹೆಸರಿಗಿಂತ ನೆನಪಿನ ಮೆರವಣಿಗೆ ಎಂದು ಇಡೋಣವೆನಿಸಿತು. ಯಾಕೆಂದರೆ ಒಂದೇ ನೆನಪು ಬರಲು ಸಾಧ್ಯವೇ ಇಲ್ಲ. ಬೇಕಾದರೆ ನೀವೇ ಪರೀಕ್ಷೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಿ.. ಬರೀ ಒಂದೇ ವಿಷಯವನ್ನು, ವ್ಯಕ್ತಿಯನ್ನು ಅಥವಾ ಯಾವುದೋ ಒಂದು ವಸ್ತುವನ್ನು ನೆನಪಿಸಿಕೊಂಡಾಗ ಅದರ ಜೊತೆಗೆ ಅದಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದ ಇನ್ನೂ ಹತ್ತು ಹಲವು ನೆನಪುಗಳು ನಿಮ್ಮನ್ನು ಮುತ್ತಿಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ. ಒಂದನ್ನು ನೆನಪಿಸಿಕೊಂಡಾಗ ಅದರ ಹಿಂದೆ ಮತ್ತೊಂದು ನೆನಪು.. ಹೀಗೆ ನೆನಪುಗಳು ಮನಸಿನಲ್ಲಿ ಮೆರವಣಿಗೆ ಹೊರಟುಬಿಡುತ್ತವೆ. ನೆನಪುಗಳಲ್ಲಿ ಸಿಹಿ ಕಹಿಯ ನೆನಪುಗಳೂ ಇರುತ್ತವೆ. ಹಿಂದಿನ ನೆನಪುಗಳು ಮತ್ತು ಅವುಗಳಿಂದ ಕಲಿತ ಪಾಠ ಮುಂದಿನ ಬದುಕಿಗೆ ಮಾರ್ಗದರ್ಶನ ಮಾಡುತ್ತವೆ. ನೆನಪಿನ ಬಗ್ಗೆ ಬರೆಯುತ್ತ ಹೋದರೆ ಸಾಕಷ್ಟು ಬರೆಯಬಹುದು. ಈಗ ಹೇಳಿ ನನ್ನ ಬ್ಲಾಗಿಗೆ 'ನೆನಪಿನ ಮೆರವಣಿಗೆ' ಯಷ್ಟು ಸೂಕ್ತ ಶೀರ್ಷಿಕೆ ಇನ್ನೊಂದಿಲ್ಲ ಅಲ್ಲವೇ? ಬ್ಲಾಗ್ ರಚಿಸಿ ಅದಕ್ಕೆ ಸರಿಯಾದ ಶೀರ್ಷಿಕೆ ಕೊಟ್ಟು ಮೊದಲನೆಯ ಈ ಲೇಖನವನ್ನು ಪ್ರಕಟಿಸುವ ಹೊತ್ತಿನಲ್ಲಿನನ್ನ ಮನಸು

ನನ್ನ ಬ್ಲಾಗು ನನ್ನದು...

ನನ್ನ ಪೋಸ್ಟು ನನ್ನದು...

ನನ್ನ ನೆನಪು ನನ್ನದು.. ಎಂದೆಂದಿಗೂ..

(ನನ್ನ ಹಾಡು ನನ್ನದು.... ಧಾಟಿಯಲ್ಲಿ)

ಎಂದು ಹಾಡುತ್ತಿದೆ.. ಈ ಬ್ಲಾಗಿನಲ್ಲಿ ನನ್ನ ನೆನಪಿನ ಭಂಡಾರದಲ್ಲಿರುವ ಸವಿನೆನಪುಗಳನ್ನು ನಿಮ್ಮೊಂದಿಗೆ ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳುವೆ. ಓದಿ ಆನಂದಿಸಿ.